Artykuł modelarski asygnowany dla osób powyżej 8 roku życia.
Model do sklejania, produkowany z polistyrenu, opakowanie nie mieści farb, kleju i pędzli.
Pudełko mieści pakiet ramek z częściami, obrazkową instrukcję montażu z kolorystyką malowania oraz kalkomanie i części do modelu.

An-12 (nazwa kodowa NATO „Cub”) to jeden z najsłynniejszych radzieckich typów, opracowany poprzez biuro projektowe Olega K. Antonowa pod koniec lat pięćdziesiątych XX wieku. Dwusilnikowy An-8, poprzednik An-12, był pierwszym prawdziwym samolotem transportowym Związku Radzieckiego (miał specjalną rampę z tyłu kadłuba upraszczającą załadunek towarów), lecz w tamtym czasie wyposażano go w porównywalne zagraniczne konstrukcje z czterema silnikami, dla bezpieczeństwa lotu. Pod koniec 1955 roku biuro projektowe kierowane poprzez Olega Antonowa otrzymało zamówienia na dwa nowe czterosilnikowe samoloty: cywilny An-10 i wojskowy An-12.

mnóstwo udanych funkcji zaimplementowanych w An-8 zostało wykorzystanych podczas opracowywania projektów A-10 i An-12. Już wkrótce, bo w marcu 1957 roku, odbył się pierwszy lot An-10, a w grudniu tego samego roku An-12. Po wielu intensywnych testach w następnym roku w irkuckiej fabryce samolotów rozpoczęto produkcję seryjną. W 1960 roku do produkcji dołączyła fabryka samolotów w Woroneżu, a w 1962 roku fabryka w Taszkencie. Produkcję zakończono w 1973 r., wytwarzano 1213 egzemplarzy tego typu. An-12BK, wyekwipowany w mocniejsze silniki AI-20M i kilka małych zmian, był szeroko użytkowanym wariantem, którego produkcję rozpoczęto w 1967 roku. Inne interesujące modyfikacje tego typu to polarny An-12PL, bombowiec An-12BKL, który mógł przenosić do 12 ton bomb, An-12BK-PPS ze specjalnym sprzętem radiowym, tankowiec An-12BKT, ratownictwo morskie An-12PS i inne.

Oprócz ZSRR dużo krajów eksploatowało An-12: Czechosłowacja, Polska, Jugosławia, Kuba, Egipt, Irak, Bułgaria, Indie, Algieria, Indonezja, Gwinea, Ghana, Jemen i Chiny. Chiny zbudowały później własną, nielicencjonowaną kopię An-12, oznaczoną jako Y-8.

Od końca lat pięćdziesiątych An-12 wszedł do służby w radzieckiej gospodarce narodowej oraz na uzbrojeniu wojska. An-12 był pierwszym radzieckim samolotem wojskowym przyjętym na uzbrojenie radzieckich sił spadochronowych; był to jedyny samolot, który mógł przewozić pojazdy opancerzone.

An-12 miał długą żywotność wojskową: w trakcie konfliktu indyjsko-chińskiego w 1962 r. I podczas konfliktów granicznych między Indiami a Pakistanem w 1965 r. Był szeroko użytkowany poprzez indyjskie siły powietrzne do transportu i bombardowań. Egipskie An-12 dostarczyły żołnierzy i rozjemców ONZ do strefy konfliktu podczas wojny sześciodniowej w 1967 r. I wojny Jom Kippur w 1973 r. W czasie Praskiej Wiosny w 1968 r. An-12 szczególnie prędko dostarczył wojska radzieckie do stolicy Czech. Po sowieckiej inwazji na Afganistan w grudniu 1979 r. Niemało samolotów An-12 wraz z nowocześniejszymi Ił-76 przetransportowało do kraju ogromną liczba żołnierzy radzieckich i ładunków wojskowych.

choćby w latach 90. XX wieku „przestarzałe” An-12 nadal służyły w wielu krajach. Brała udział w wojnie domowej w byłej Jugosławii i Angoli; a Rosja używa An-12 w operacjach antyterrorystycznych w Czeczenii od rozpoczęcia tego konfliktu w 1994 r. W Afganistanie samoloty An-12 należące do talibskiego ruchu terrorystycznego zostały ponownie wyekwipowane do roli bombowców, ale w późnych latach zostały bardzo ekspresowo zniszczone 2001, kiedy rozpoczęła się operacja Enduring Freedom. Pod koniec 2000 roku w służbie pozostawało około 167 egzemplarzy tego typu. Sporo samolotów An-12 jest wykorzystywanych przez marki zajmujące się transportem lotniczym, a Rosja i Ukraina utrzymują aktualnie ten wariant w swoich siłach powietrznych.