Wygłosić rekolekcje dla własnej wspólnoty raczej nie jest łatwo. Sędziwa mniszka, Małgorzata Borkowska OSB, została poproszona o parę słów do swoich, w domu, gdzie mieszka, żyje. A wiadomo: najtrudniej mówić do swych. Pochwał przyjemniej się słucha, lecz przecież miłość nakazuje dać drugiemu całą prawdę. Wówczas nie można ominąć faktu, że to i owo każdemu za uszy się dostało. Na szczęście, „głosząca" za własne uszy także zagląda, poprzez co jest współtowarzyszką losu, a nie mądralą. Potrafi właściwie nakreślić proporcje ludzkich cnót i wad, dobra i zła, zasług i grzechów. I dopiero po prześwietleniu całości Bożym zamysłem, wskazuje na „horyzont" najefektowniejszy z realnych: odwieczną miłość Osób Trójcy Świętej rozlana na świat, a w tym świecie człowiek z tej miłości wytwarzany i do niej powołany.

Co wynika z Bożych planów na to wszystko? Pyta i odpowiada. Najpierw, iż takie plany są, a potem, że mogą być poprzez człowieka rozpoznanie. W tym rozpoznawaniu Autorka usiłuje pomóc i robi to w interesujący sposób. Nie tyle naucza z katedry czy ambony, co podążając drogą wiary we wspólnocie, ze wspólnotą tą wiarą się dzieli.

Książka niewątpliwie nie jest wyłącznie dla zakonnic, choć im bez dwóch zdań będzie do niej najbliżej. Siostra Małgorzata przenosi prawidła monastycznego życia na grunt uniwersalności, przez co każdy z nas może odnaleźć siebie w roli pustelnika, nawet we wnętrzu miasta. Zresztą klasztor żarnowiecki, gdzie żyje Autorka, także na pustyni nie jest. Wskrzeszanie mądrości Ojców Pustyni wychodzi Jej kapitalnie.

Co z mężczyznami? Najgłębsze pragnienia żeńskiego serca okazują się nie być płciowe, tylko ogólnoludzkie. To nie kobietę Bóg z natury stworzył do kontemplacji, tylko każdego człowieka, swoje stworzenie, dziecko swoje. Chodzi o to, aby wypowiedzieć AMEN przed Bogiem i do Boga. Siostra nazywa to istotą i treścią całej naszej modlitwy, która może ogarnąć ludzką codzienność aż po same brzegi, i namawia, by tym AMEN prześwietlić każde jej zakamarki.

Mamy okazję „odprawić" benedyktyńskie rekolekcje pod okiem zakonnicy-staruszki, która, po osiemdziesięciu latach życia, ma prawo coś niecoś o tym wszystkim wiedzieć.