Angolskie rytmy w Polsce - wywiad z Dunią Pacheco dodano: 30.08.2011

Gorące rytmy z Angoli - kizomba, semba czy kuduro - podbijają parkiety i serca tancerzy. Przedstawiamy rozmowę z Dunią Pacheco, która przed 12 laty zamieszkała w Polsce, a obecnie promuje taniec i kulturę Angoli, ucząc tańca, występując, tworząc taneczne choreografie.

Salsowisko: Dlaczego zamieszkałaś w Polsce?

Dunia: Przyjechałam razem z rodzicami. Oni do pracy, a ja za nimi.

Salsowisko: Jak długo tańczysz? Gdzie nauczyłaś się tańczyć?

Dunia: Muzyka i taniec są elementami codziennego życia większości Afrykańczyków, zwłaszcza tych mieszkających w Afryce. To kontynent, na którym sąsiedzi rzadko narzekają na głośną muzykę. Nie potrafię powiedzieć konkretnie od kiedy, ale tańczę tańce angolskie od małego. Sambę karnawałową zaczęłam tańczyć profesjonalnie we wrześniu 2006 roku.

Salsowisko: Jak długo uczysz innych tańca?
 

Dunia: Sambę karnawałową uczę od trzech lat, a innych tańców afrykańskich dopiero od roku 2010. Wcześniej prowadziłam tylko warsztaty w trakcie imprez lub festiwali na których brałam udział, np. Wielokulturowe Street Party czy Samba Festival w Warszawie.

Salsowisko: Specjalizujesz się w tańcach angolskich oraz brazylijskich. Skąd twoje zamiłowanie akurat do tych rejonów świata?

Dunia: Nigdy się nad tym nie zastanawiałam, ale pewnie dlatego, że oprócz kultury mojego kraju fascynują mnie też inne kultury. Kocham bębny, lubię gorące i bardzo rytmiczne tańce. Poza tym pochodzę z Angoli, a Angola i Brazylia mają dużo wspólnego: język (portugalski), historia (byłe kolonie portugalskie) i kultura (taniec i muzyka).

Salsowisko: Jaki taniec preferujesz najbardziej? 

Dunia: Na szczęście w moim sercu jest miejsce dla każde z tańców, które znam :)

Salsowisko: Gdzie prowadzisz zajęcia i czego uczysz?
 

Dunia: Uczę samby karnawałowej, Tradycyjnych Tańców Angolskich, Mapoukę (Booty Shake) i Kuduro. Obecnie nigdzie nie prowadzę regularnych zajęć, ale może niedługo zorganizuję jakieś warsztaty.

Salsowisko: Jak myślisz, dlaczego Polacy coraz bardziej kochają i coraz więcej tańczą do rytmów z Angoli? 

Dunia: Dlatego, że są ciekawe. Jest duży wybór. Te tańce są inne i "gorące", a większość Polaków poza tym, że lubi ciekawe rzeczy, potrzebuje tego "gorąca i feelingu", które można znaleźć w tańcach z Angoli.

Salsowisko: Czy twoim zdaniem Polakom, jako Europejczykom, gorzej wychodzi przyswajanie tańca i taniec?

Dunia: Polakom zawsze wszystko będzie gorzej wychodzić, jeśli dalej będą się stawiać w najgorszej z możliwych pozycji. Jeśli dalej będą z góry zakładać, że im nic nie wyjdzie. Moim kursantom dobrze wychodzi przyswajanie tańca, bo przede wszystkim bardzo tego pragną, pracują nad sobą, a ja staram się zawsze ich motywować i zarazić moim pozytywizmem.

Salsowisko: Co lubisz, a czego nie lubisz w Polsce?

Dunia: Bardzo lubię zupę grzybową i ogórkową. Także w zimę, gdy jest na minusie, wszędzie pełno śniegu sięgającego prawie do kolan (przynajmniej kilkanaście lat temu tak było) i do tego mocno świecące słońce! Oh, tak... to jest to :) Ogólnie bardzo dużo rzeczy lubię w Polsce i u Polaków, tylko mi jedna rzecz bardzo przeszkadza: typowe polskie marudzenie.

Salsowisko: W Polsce popularne są już kizomba i semba. Wzrasta zainteresowanie kuduro. Jak myślisz dlaczego?

Dunia: Myślę, że nadszedł czas na coś nowego, czego jeszcze w Polsce nie było. Polacy coraz bardziej się otwierają, coraz lepiej tańczą i mają coraz większe wymagania.

Salsowisko: Co jest trudnego, a co fajnego w tych tańcach?

Dunia: Na początku większość moich kursantów ma problem z rytmiką i kręceniem biodrami. Czasami denerwują się przez to i tracą wiarę w siebie. Potem, dzięki ciężkiej pracy nad sobą, czerpią z tego radość i pewność siebie.

Salsowisko: Czy myślisz, że inne tańce z Angoli, takie jak kazukuta, tarrachinha czy rebita mają szansę też u nas zdobyć popularność?

Dunia: Nie ma rzeczy niemożliwych. Myślę, że jeśli Polacy będą kochać angolskie tańce tak, jak Angolczycy, to może do tego dojść.

Salsowisko: Czy są jeszcze jakieś inne tańce typowo z Angoli?

Dunia: Tak, są. To bardzo możliwe, że nie znam wszystkich, ale oprócz tych, o których mowa jest jeszcze Kabetula (zwykle tańczony w grupach podczas karnawału czy ulicznych festiwali) i Sungura (tańczony w grupach na południu Angoli - Huambo i Bie, w tradycyjnych ceremoniach i obrzędach).

Salsowisko: Czy w Angoli tańczy się inne rytmy - np. kubańskie, brazylijskie? Jakie to tańce?

Dunia: Angolczycy dumnie kochają swoją muzykę i tańce, ale zazwyczaj na imprezach i w klubach też puszczają Sambę, Brazylijskiego Funk’a, Axe, Salsę, House (zwłaszcza z RPA), rap i r&b.

Salsowisko: Czy mentalność Polaków jest inna od mentalności mieszkańców Angoli? Zarówno jeśli chodzi o taniec, jak i w życiu codziennym?

Dunia: Oczywiście! Co kraj to inny obyczaj, inna mentalność i inne podejście do tańca oraz życia codziennego.

Salsowisko: Jakie masz plany na przyszłość?

Dunia: Bardzo ciekawe! Cały czas poszerzam swoje perspektywy.

Salsowisko: Podaj proszę złotą taneczną myśl, która jest dla Ciebie ważna i którą chciałabyś się podzielić z czytelnikami Salsowiska.

Dunia: Moi kursanci i ludzie z którymi długo współpracuję znają to: "Uwolnij pupę od kręgosłupa." lub "Piersi do przodu, pupa do tyłu".

Dúnia E. Cardoso Pacheco od 12 lat mieszka i uczy się w Polsce. Ukończyła stosunki międzynarodowe i politologię. W 2006 r. była sekretarką generalną Stowarzyszenia Studentów z Angoli i od tego momentu współpracuje z Ambasadą Angoli w Polsce. W ramach swojej pracy reprezentowała i promowała swoją kulturę m.in. na II Festiwalu Afrykańskim w 2008 r. w Warszawie oraz na III Festiwalu Kultur Świata 'Okno na Świat' w Gdańsku w 2007 r. u boku takich angolskich gwiazd jak Maya Cool, Banda Maravilha i Kituxi. Była choreografką i liderką taneczno-muzycznej rewii brazylijskiej Dança Brasil, z którą brała udział w różnych imprezach – Festiwal Kultury Brazylijskiej, Samba Festival, Afro-Brazilian Drums Festival, Sylwester z Jedynką, Święto Saskiej Kępy, Przebojowa Noc itp.